حضرت علی بن الحسین علیه السّلام در عبادت پروردگار به پایه ای بود که او را زین العابدین و سجّاد می گفتند. دعاها و مناجات های او که هم اکنون موجود است، همگی از سوز و گداز درونی و خوف و رجاء و شور و هیجان ضمیر وی حکایت می کند، و عالی ترین مضامین اخلاقی و حقیقت خواهی و حبّ خدا و علاقه به قرب و وصال معبود از کلمات دُرَر بارش هویداست.

او بیشتر اوقات به خواندن نماز مشغول بود و به قدری آن را ادامه می داد که در هر شبانه روز هزار رکعت نماز بجا می آورد و در خلال آنها نیز به گریه و زاری و دعا می پرداخت و از خوف خدا اشک از دیدگانش جاری می شد.

وقتی مردم دیدند در زهد و تقوا کسی به او نمی رسد، او را زین العابدین و سیدالساجدین نامیدند. در وجه تسمیه آن حضرت به زین العابدین آمده است که: آن بزرگوار یک شب در محراب عبادت به نماز مشغول بود و ناگهان شیطان به صورت مار بزرگی ظاهر شد و خواست او را از عبادت غافل گرداند، حضرت توجهی نکرد و همچنان مشغول عبادت بود، تا آن مار انگشت ابهام او را گزید، و او را متألم نمود و آن جناب اعتنایی به او نکردند، چون از نماز فارغ شد، دانست که آن شیطان است، بدو پرخاش کرد و فرمود: ای ملعون! از من دور شو و مجددا به نماز خواندن مشغول شد. در این موقع هاتفی سه مرتبه صدا زد که: «اَنتَ زَینُ العابِدینَ»؛ تو زینت عبادت کنندگان هستی.

منبع: گلچینی از گلستان محمّدی، ص۲۴۲.